Γράφει ο Πρωτοπρεσβύτερος π. Ιωάννης Διώτης




Η συμφορά της αυτοκτονίας
 
Πάλιν παρατηρείται μία έξαρσις αυτοκτονιών. Πλησιάζουν τας 8.000 οι αυτοκτονήσαντες κατά τα έτη της οικονομικής κρίσεως. «Θρήνος και κλαυθμός και οδυρμός πολύς».
Είναι πολλαπλή η συμφορά της αυτοκτονίας. Πρώτη συνέπεια είναι να μη χάνεται μόνον η ζωή, αλλά και η ψυχή. Η αυτοκτονία είναι μία απιστία και αθεΐα εν τη πράξει. Ο αυτόχειρ αρνείται τον Θεόν. Αποκόπτεται εντελώς από την ελπίδα προς τον Θεόν και αφαιρεί την ζωήν του, την οποίαν έλαβεν από τον Θεόν. Ο πιστός άνθρωπος, εις οιανδήποτε απόγνωσιν, θα λέγη «ήλπισεν η ψυχή μου επί τον Κύριον» και θα ακούη από το στόμα του Χριστού: «Εν τω κόσμω τούτω θλίψιν έξετε, αλλά θαρσείτε εγώ νενίκηκα τον κόσμον».
 
 
Εν τω κόσμω τούτω η ζωή είναι το κορυφαίον αγαθόν και δι’ αυτό ο φόνος είναι μεγίστη αμαρτία και το μεγαλύτερον ποινικόν αδίκημα. Ο αυτόχειρ καταστρέφει το αγαθόν αυτό.
Ο αυτοκτονών βυθίζει όλα τα μέλη της οικογενείας του εις θρηνώδη κατάστασιν. Εάν δε είναι και αρχηγός οικογενείας, τότε και αδικεί τα μέλη της οικογενείας του, διότι αφήνει αυτά απροστάτευτα.
Ο αυτόχειρ είναι και επικίνδυνος εις την κοινωνίαν. Γίνεται και το κακόν παράδειγμα της τοιαύτης συμφοράς.
Τέλος, ο τερματίζων την ζωήν του φθάνει και εις το «άκρον άωτον» του εγωισμού του, διότι δεν αντέχει να βλέπουν οι άλλοι μίαν δυστυχίαν του.
Αδελφοί συνάνθρωποι της απελπισίας, με την βοήθειαν του Θεού και με όλας τας προσπαθείας σας πολλά διορθώνονται και επανακτώνται. Η ζωή όμως όταν αφαιρεθή δεν επιστρέφει.
Η ζωή είναι δώρον του Θεού και ουδείς δικαιούται να την καταστρέφη. Αλλά και το σώμα μας είναι «ναός του εν ημίν Αγίου Πνεύματος»   Κορ. ς 19) και «ο καταστρέφων το σώμα του θα καταστραφή από τον Θεόν»   Κορ. γ 17).
Δεν είναι δε μόνον η Εκκλησία η οποία αρνείται να τελέση την ακολουθίαν της κηδείας εις τον αυτόχειρα (εκτός και εάν υπάρχη φρενοβλάβεια), αλλά και εις την αρχαιότητα οι αυτοκτονούντες ήσαν όνειδος της κοινωνίας. Εις τας αρχαίας Αθήνας υπήρχε νόμος δυνάμει του οποίου εθάπτετο εκτός του κοινού νεκροταφείου ο εκουσίως τερματίζων την ζωήν του. Εις δε την Κύπρον και την Ρώμην τα σώματα των αυτοκτόνων ερρίπτοντο βορά των σαρκοβόρων αγρίων ζώων. Επίσης εις τας Θήβας οι αυτόχειρες δεν ετύγχανον ουδεμιάς επιταφίου τιμής.
Πρωτοπρεσβύτερος Ιωάννης Κ. Διώτης
Θεολόγος και Δημοσιογράφος

2 σχόλια:

  1. Αυτοκτονια και Ψυχιατρική ασθενεια
    Πατήρ Σωτήριος Αθανασουλιας ιερέας

    “καὶ πολλάκις αὐτὸν καὶ εἰς πῦρ ἔβαλε καὶ εἰς ὕδατα, ἵνα ἀπολέσῃ αὐτόν
    [Μαρκου 9: 17,22] “καὶ ἀποκριθεὶς εἷς ἐκ τοῦ ὄχλου εἶπε· διδάσκαλε, ἤνεγκα τὸν υἱόν μου πρός σε, ἔχοντα πνεῦμα ἄλαλον”. 18 “καὶ ὅπου ἂν αὐτὸν καταλάβῃ, ρήσσει αὐτόν, καὶ ἀφρίζει καὶ τρίζει τοὺς ὀδόντας αὐτοῦ, καὶ ξηραίνεται· καὶ εἶπον τοῖς μαθηταῖς σου ἵνα αὐτὸ ἐκβάλωσι, καὶ οὐκ ἴσχυσαν”. 19 “ὁ δὲ ἀποκριθεὶς αὐτῷ λέγει· ὦ γενεὰ ἄπιστος, ἕως πότε πρὸς ὑμᾶς ἔσομαι; ἕως πότε ἀνέξομαι ὑμῶν; φέρετε αὐτὸν πρός με. καὶ ἤνεγκαν αὐτὸν πρὸς αὐτόν”. 20 “καὶ ἰδὼν αὐτὸν εὐθέως τὸ πνεῦμα ἐσπάραξεν αὐτόν, καὶ πεσὼν ἐπὶ τῆς γῆς ἐκυλίετο ἀφρίζων”. 21 “καὶ ἐπηρώτησε τὸν πατέρα αὐτοῦ· πόσος χρόνος ἐστὶν ὡς τοῦτο γέγονεν αὐτῷ; ὁ δὲ εἶπε· παιδιόθεν”. 22 “καὶ πολλάκις αὐτὸν καὶ εἰς πῦρ ἔβαλε καὶ εἰς ὕδατα, ἵνα ἀπολέσῃ αὐτόν· ἀλλ᾿ εἴ τι δύνασαι, βοήθησον ἡμῖν σπλαγχνισθεὶς ἐφ᾿ ἡμᾶς”.
    Η μαρτυρία των ιερών Ευαγγελίων

    Όσοι εκ των Χριστιανών μας δυσκολεύονται να αποδεχθούν τον δαιμονισμό, δεν παρατήρησαν προφανώς (είτε από άγνοια, είτε από εσφαλμένη - αιρετική προσέγγιση της Αγ. Γραφής) ότι αυτή αναφέρεται σαφώς στο φαινόμενο. Τα ιερά Ευαγγέλια καταγράφουν πλήθος περιπτώσεων θεραπείας δαιμονιζομένων (και όχι ψυχασθενών) από τον ίδιο τον Κύριο (βλ. Ματθ. 8,16, 8,28-34, 9,32-34, 12,22-29, 15,21-28, 17,14-21, Μαρκ. 1,32-34, 5,1-20, 7,24-30, 9,17-29, Λουκ. 4,33-36, 4,41, 8,26-39, 9,37-43, 11,14-26 κ.α.).
    Δαιμονισμός είναι το φαινόμενο, κατά το οποίο ο διάβολος (ένας η πλήθος δαιμόνων) δεν εκπειράζει απλώς τον άνθρωπο (εξωτερικά η εσωτερικά), αλλά καταλαμβάνει το κέντρο της ανθρώπινης προσωπικότητας, τον νού, με αποτέλεσμα ο δαιμονιζόμενος να έχει εκδηλώσεις παρόμοιες με αυτές του ψυχασθενούς, του πάσχοντος από βαρύτατη ψυχική νόσο. Η δαιμονική κατάληψη συνήθως δεν είναι μόνιμη: ο άνθρωπος επανέρχεται στη φυσική κατάσταση και πάλι καταλαμβάνεται από το δαιμονικό πνεύμα. Η Ορθόδοξη Παράδοση, λοιπόν, αποδέχεται τον δαιμονισμό και την ύπαρξη δαιμονιζομένων, τόσο παλαιότερα, όσο και σήμερα. Κι αυτό είναι φυσικό, αφού υπάρχει η σαφής μαρτυρία της Αγ. Γραφής.
    Περισσότερο γνωστές είναι οι περιπτώσεις της θεραπείας του δαιμονιζομένου των Γαδαρηνών (Μαρκ. 5,1-20, Λουκ. 8,26-39) και του δαιμονιζομένου νέου (Μαρκ. 9,17-29). Χαρακτηριστικός είναι ο διάλογος του Ιησού με τα πονηρά πνεύματα, που κατοικούσαν στους πάσχοντες, όπως καταγράφεται στις σχετικές διηγήσεις. Όταν Εκείνος πλησιάζει, τα δαιμόνια ταράζονται και αρχίζουν να φωνάζουν. Δεσμευμένα από την θεϊκή παρουσία, ομολογούν την αλήθεια: Αναγνωρίζουν ότι ο Ιησούς είναι ο «Χριστός» (Λουκ. 4,41), ο «Υιος του Θεού του υψίστου» (Μάρ. 5,7, Λουκ. 8,28). Ακόμη, «προσπίπτουν» ενώπιόν Του (Λουκ. 8,28) και Τον προσκυνούν (Μαρκ. 5,6). Αναγνωρίζουν ότι έχει εξουσία «βασανίσαι» αυτά (Ματθ. 8,29) και εκλιπαρούν για την αποτροπή της τιμωρίας τους (Ματθ. 8,31).


    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. ΤΗΝ ΕΥΧΗ ΣΑΣ, ΕΥΛΟΓΕΙΤΕ ΠΑΤΕΡ
      ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΘΕΡΜΑ ΓΙΑ ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ ΣΑΣ!
      ΕΥΞΑΣΘΕ ΚΑΙ ΠΡΟΣΕΥΧΕΣΘΕ ΥΠΕΡ ΗΜΩΝ!

      Διαγραφή